|
نه تو می مانی نه اندوه و نه هیچ یك از مردم این آبادی... به حباب نگران لب یك رود قسم، و به كوتاهی آن لحظه ی شادی كه گذشت، غصه هم می گذرد، آنچنانی كه فقط خاطره ای خواهد ماند... لحظه ها عریانند. به تن لحظه ی خود ،جامه ی اندوه نپوشان هرگز. نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
